CAPUT XIV. Responsio super eorum medicina. SHOW LINKS TO MANUSCRIPTS SHOW APPARATUS
| 1 | Ioannes: De morborum suorum curatione sollicitis remedium salutare deesse non poterit, et idcirco eodem modo quo uniuscuiusque vitii deprehenduntur indicia, etiam remedia sunt quaerenda. Nam quemadmodum solitariis humanae conversationis vitia diximus non deesse, ita virtutum studia et instrumenta sanitatum omnibus etiam ab humana conversatione discretis posse suppetere non negamus. Cum se igitur impatientiae sive irae perturbationibus incursari illis quae supra ostendimus indiciis unusquisque deprehenderit, contrariis semetipsum semper obiectionibus exerceat, et propositis sibi multimodis iniuriarum dispendiorumque generibus velut ab alio sibimet irrogatis, assuefaciat mentem suam in omnibus quae inferre improbitas potest perfecta humilitate succumbere; atque aspera sibi quaeque et intolerabilia frequenter opponens, quanta eis occurrere debeat lenitate omni iugiter cordis contritione meditetur. |
| 2 | Et ita respiciens ad illas sanctorum omnium sive ipsius Domini passiones, universa non solum conviciorum, sed etiam poenarum genera, inferiora meritis suis esse pronuntians, ad omnem se dolorum tolerantiam praeparabit. Cumque aliquando ad coetus fratrum aliqua fuerit invitatione revocatus, quod non potest vel raro etiam districtissimis eremi accolis provenire, si mentem suam etiam pro levibus quibusque rebus deprehenderit tacita conscientia fuisse commotam, ut quidam occultorum motuum severissimus censor, mox sibi illa durissima iniuriarum genera quibus ad perfectam tolerantiam semetipsum quotidianis meditationibus exercebat exprobret, atque ita se obiurgans et increpans alloquatur: Tune ille es bone vir, qui dum te in illa solitudinis tuae exerceres palaestra, omnia superaturum mala constantissime praesumebas, qui dudum cum tibi non solum summas conviciorum acerbitates, verum etiam intoleranda supplicia ipse proponeres, satis validum atque ad omnes procellas immobilem te credebas? |
| 3 | Quomodo invicta illa patientia tua levissimi verbi prolusione confossa est? Quomodo domum tuam super illam solidissimam petram tanta ut tibi videbatur mole constructam levis aura commovit? Ubi est illud quod inani fiducia bellum in pace desiderans proclamabas, Paratus sum et non sum turbatus? Et cum propheta saepe dixisti: Proba me, Domine, et tenta me, ure renes meos et cor meum; et Proba me, Domine, et scite cor meum, interroga me, et cognosce semitas meas, et vide si via iniquitatis in me est? Quomodo ingentem certaminis apparatum exigua hostis umbra conterruit? Tali ergo semetipsum compunctionis animadversione condemnans, inultam animi sui commotiunculam esse non sinat, sed arctiore carnem suam ieiunii ac vigiliarum correptione castigans, ac iugibus continentiae poenis culpam suae mobilitatis excrucians, id quod ad plenum excoquere in coenobii conversatione debuerat, in solitudine constitutus hoc exercitationis igne consumat. |
| 4 | Illud sane ad obtinendam iugem ac stabilem patientiam constanter atque immobiliter est tenendum, non licere nobis quibus lege divina non solum ultio iniuriarum, sed etiam memoria prohibetur, cuiuslibet detrimenti vel irritationis obtentu ad iracundiam commoveri. Quod enim animae gravius potest evenire dispendium, quam ut per commotionis subitam caecitatem veri atque aeterni luminis claritate privata, ab illius qui mitis et humilis est corde contemplatione discedat? Quid, rogo, perniciosius, quidve deformius, quam ut quis honestatis iudicium et regulam ac disciplinam rectae discretionis amittat, et ea sanus ac sobrius perpetret quae nec temulentus quidem quis ac sensu indigens veniabiliter admisisset? |
| 5 | Haec ergo et caetera his similia detrimenta quisquis perpenderit, non solum universa damnorum genera, sed etiam iniuriarum atque poenarum quaecumque possunt a crudelissimis irrogari, facili sustentatione despiciet, nihil dispendiosius iracundia nec pretiosius animi tranquillitate ac perpetua cordis sui iudicans puritate, ob quam non solum carnalium, sed etiam illarum quae spiritales videntur, rerum spernenda sunt commoda, si alias acquiri vel perfici, nisi cum huius tranquillitatis perturbatione non possunt. |